Saio temperá a nadar porque me estou quedando tesa. Gustaríame que fose nun mar temperá e amable que me agardase á porta de casa, ou non seu defecto nuna piscina limpa e solitaria non meu xardín grande e salvaje, pero non, vou á municipal e son consciente do magnífico que é ter esa posibilidade.
Dáme igual como vou vestida, vou descoidada, herdo os chándal dos meus fillos ou de calquera que mo propoña porque me parece absurdo gastarse cartos nesa cousa tan fea, tan cómoda e tan útil. Logo o lamento moitísimo cando vexo outras señoras monísimas, equipadas á perfección e entoadas en malva e rosa preferentemente. Pero xa é tarde para min, de modo que evito o contacto e de ser inevitable opto polo personaxe gracioso, a pallasa aguda e crítica que quizais algún día hai moito, moito tempo, non foi totalmente desagradable. Porén, ao saír de facer exercicio, si quero estar mona e elegantiña.
Por un milagre da química, as ditosas feromonas ou non sei que te poñen coma unha moto e saes que queres comer o mundo. Iso complica moito a intendencia e a equipaxe do ximnasio, e eu non estou para leas. Aborto a tentación vitalista e concéntrome nas obrigas, pero con enerxía, sen me dar pena a min mesma.
Cómpre reconducir as cousas positivamente, a ver se por fin producimos algo, que máis vale tarde ca nunca… pero descubro que teño unha fame de loba! E aínda non se pode tomar o aperitivo, porque para evitar esa caída, voume coa alba a nadar. Un cafeliño co seu cruasán sería unha xusta compensación aos meus desvelos. Boicot! Alarma vermella!!! Xa está a gorda fodendo a marrá! A calar, nada de comer ata as 2.
Ponte o teu pano de ecoprint de Pécora e síntete ceibe… Volveches enganar o monstro!
